Ons Alpe d'HuZes avontuur

Op 9 Juni keken we naar de live uitzending van Alpe d'HuZes 2011. Naast emoties kwamen ook de fietskriebels naar boven, we moeten echt een keer meedoen, dus besloten we dat dat het komende jaar zou gaan gebeuren, maar dat doen we maar ėėn keer. Meteen riepen we Rick er bij en hij wilde graag ook meedoen. Zo'n besluit is makkeIijk genomen, maar ja dan begint het pas! Rick had geen geschikte fiets, en Patty en Marcel, met racefietsen van bijna 20 jaar oud, eigenlijk ook niet meer.

Toen we hoorden dat Willem, oom van Patty, zijn Batavus Course met tegenzin weg moest doen omdat hij door zijn ziekte niet meer in staat was om nog te kunnen fietsen, spraken we af om de fiets over te nemen en dat Rick hem dan voor Willem minimaal 1x de Alpe op zou fietsen. De maat was goed, de fiets in goede staat en hij beschikte zelfs over een 'triple', drie voor tandwielen en 9 achter wat een verzet van 30x25 oplevert, een verzet waarmee een Alpe d'Huez bedwongen moet kunnen worden. Voor Patty en Marcel werden 2 nieuwe Sensa Romagna Special's besteld, ook met een triple.

Na inschrijving en inloting werd het team compleet gemaakt met Sjoert Ebben, Erik Swinkels, Oeds Wiersma, Jos Albers en Tom Kokke die later vervangen werd door Ab van der Kruk.
Vanaf dat moment stond een groot deel van ons leven in het teken van sponsors werven, acties op touw zetten en vooral ook trainen. Alpe d'Huez beklimmen doe je immers niet zomaar en zeker niet meerdere keren achter elkaar.
Voor de training werd een Tacx Flow aangeschaft, later uitgebreid met de multiplayer extensie waarmee je virtueel de Alpe d'Huez kan beklimmen. Zo konden verschillende trainingen en tests worden geprogrammeerd en uitgevoerd.
Als het weer en het daglicht het toeliet werd natuurlijk ook buiten getraind want er gaat niets boven buiten fietsen. Zelf georganiseerde tochten eerst naar Noordwijk later naar Zandvoort en zelfs helemaal naar 'het Kopje van Bloemendaal'. Ook namen we deel aan georganiseerde tochten zoals de 'Witte Kruis Classic' ook wel de ronde van Zuid Holland genoemd, samen met Hans, teamgenoten Erik, Ab en Jos met zijn dochter Chantal. Later gingen we op bezoek bij Jos om mee te doen met de voor het eerst georganiseerde Ronde van Nijmegen. Een schitterende tocht door het Noord Limburgse heuvelland met een klimtijdrit door de Oude Holleweg. Omdat er voor de klimclassic een minimum leeftijd van 16 jaar gold, Rick mocht dus niet meedoen, reden alleen Marcel en Ab, deze zware 170km lange klimtocht grotendeels door de Belgische Ardennen.

Om het sponsorgeld bijeen te halen hebben we verschillende acties georganiseerd, zoals een sponsorloop bij Haag Atletiek, statiegeld flessen inzamelen bij de Montessorischool Houtwijk, sponsorrepen bij de European Patent Office en een groot feest in het Hofstad Lyceum met optredens van Band-iT en DJ Dick. Daarnaast werden ook familieleden, kennissen, collega's enzovoort benaderd.

Zo langzamerhand kwam D-Day dichterbij. Rick had van het Hofstad Lyceum de hele week vrij gekregen en mocht ook zijn maatschappelijke stage in Frankrijk volgen. Met Angelique was afgesproken dat zij de hele week die wij drieën in Frankrijk doorbrachten bij Mark en Tim in ons huis ging wonen zodat zij gewoon naar school konden.
Op vrijdag ochtend werd een dakkoffer met dragers gehuurd, de auto ingeladen en de fietsen achterop de auto gehangen. Daarna werd koers gezet richting Alpe d'Huez, met als eerste tussenstop Oosterhout om Oma Yvonne op te halen, daarna naar Metz waar we zouden overnachten. De volgende dag arriveerden we in Alpe d'Huez bij het voor die week gehuurde appartement, Erik zou later die avond ook aankomen.

De eerste dagen hebben we onder meer de organisatie geholpen met sorteren van de stuurbordjes, boodschappen doen, wat gefietst onder meer naar de Col de Sarenne, en is er een groepsfoto gemaakt van alle 8000 deelnemers zodat we voor het eerst met heel ons team bij elkaar waren bovenop de berg.

Toen brak de eerste koersdag aan. Woensdagocht was het fris en regenachtig. Patty en Rick wilden om 10 uur bij het startschot aanwezig zijn. Om dat te kunnen doen, moest ik hun met de auto naar beneden brengen en weer voor 9 uur terug naar boven gaan, want na 9 uur werd de berg voor auto's afgesloten. Dat werd dus haasten, maar het is toch gelukt.
Hoewel het startschot om 10 uur zou worden gegeven duurde het toch nog flink lang voordat Rick en Patty werkelijk konden gaan fietsen. Ze stonden te wachten op een landweggetje in een lange rij met wachtende fietsers die na het startschot eindelijk in beweging kwam. Al fietsend maakte de weg een knik en daar stond een ongelofelijke mensenmassa alle fietsers aan te moedigen door te toeteren, klappen, fluiten en meer. Wat een onbeschrijfelijk mooi gevoel ging er toen al door hun heen. Maar toen kwamen ze bij de rotonde en begon de het echte klimwerk. Patty moest wel lachen dat Rick tijdens de klim vertelde dat het klimmen veel minder zwaar was dan thuis op de Tacx. Ze genoten van alle enthousiaste supporters langs de weg omhoog en de erehaag bij het tunneltje.

Even na 12 uur kwamen ze gezamenlijk Alpe d'Huez binnen rijden om ongeveer een kwartier later over de finish te gaan, voldaan, redelijk fris en vol verhalen. Rick rustig, bijna stoïcijns en Patty met een grote grijns op haar gezicht getatoueerd.

Nadat ze een uur lang de verhalen met de rest van team 4Better hadden uitgewisseld werd het tijd voor de afdaling, er moest immers nog minimaal 1 keer geklommen worden! Maar voor de afdaling moest eerst nog geklommen worden naar de cabinelift die Patty en Rick eerst nog een stuk verder omhoog om vervolgens over te stappen op een andere cabinelift die hun naar Oz beneden bracht alwaar een aantal Skoda's klaar stonden om deelnemers weer terug te brengen naar de start in Bourg d'Oisans.
Door de autorit waren ze wel weer afgekoeld maar gingen met goede moed de tweede keer de berg op.
Wat was Patty trots op Rick (13) om samen 2x in de zelfde tred naar boven te fietsen uit diep respect voor diverse familieleden, vrienden, buren en bekende die gestorven of nog vechten tegen die slopende ziekte
Om 5 uur waren Patty en Rick boven na hun tweede beklimming, hoewel ze nog plenty energie hadden was het helaas te laat om weer die lange omweg terug naar Bourg te ondernemen om vervolgens nog een beklimming voor 18:00 te halen.

Rick en Patty worden met volgauto' s teruggebracht naar de start

De 2e koersdag begon heel wat vroeger! Om half 3 hadden Erik en Marcel met Chantal em Sjoert bij de tunnel afgesproken om de afdaling samen te doen. Omdat Sjoert niet bleek te komen zijn we gedrieën onder begeleiding van een mottard afegdaald naar Bourg d'Oisans. Beneden bij de 'Casino' supermarkt was met Ab afgesproken. Tijdens het wachten belde Ginette dat Ab zich had verslapen en dat we maar alvast naar de start moesten gaan.
Toen begon het lange wachten tot half vijf als het startschot zou klinken. Voor die tijd kwam Ab ineens langsrijden op zoek naar ons, konden we toch nog met z'n vieren starten. Na het startschot duurde het nog drie kwartier totdat we daadwerkelijk konden fietsen, maar toen begon het ook echt. Door Bourg d'Oisans fietsten we door een haag van mensen die ons allemaal luidkeels aanmoedigden. Daarna over de rotonde net buiten het dorp, waar de mensen luidkeels stonden te joelen om aan de aanloop naar de klim te beginnen. Bruggetje over, linksaf en daar begon het, direct schakelen naar het kleine blad. Aan de voet waren we met z'n vieren maar al snel was ik iedereen kwijt. Met 7 fietsers naast elkaar aan het klimmen in het donker, wat een geweldige ervaring was dat!
Tijdens de eerste klim begon het te schemeren en werd het geleidelijk steeds lichter. Op het laatste rechte stuk voor Alpe d'Huez stond Patty al op me te wachten, met op de achtergrond de trommel van DHL. Het was nog te vroeg voor de haag van mensen die later op de dag, bij de volgende klimmen, iedereen enthousiast stonden aan te moedigen.
Door de tunnel, nog een klein stukje omhoog door het dorp en dan afdalen naar de finish.
De volgende twee beklimmingen gingen net zo. Tijdens de vierde beklimming kwam ik Oeds tegen die even stond bij te komen in een bocht, hij had erg veel last van de warmte. Ik haalde hem over om door te fietsen naar de volgende bocht, daar was een bevoorradingspost. Daarna reed ik weer verder. Tegen het einde van de vierde begon mijn linkerschoen zo erg te knellen, dat ik besloot een pauze te nemen. Schoenen uit en op een bank in de witte tent gezeten heb ik mijn voet laten bijkomen. Omdat de zoete energiedrankjes, gelletjes en reepjes m'n neus uit kwamen wilde ik wat hartigers. Patty kwam daarop met het enige hartige dat verkrijgbaar was: een broodje bal gehakt.
In de tussentijd kwamen Ab, Ginette en Ab's ouders ook langs. Ab was net gestopt na drie beklimmingen. Ik wilde toch nog verder om de zes te halen.
Vlak voor ik op de fiets wilde stappen zag ik Jos en Chantal ook in de tent zitten, nog even een praatje gemaakt en toen echt op weg.

Vijfde en Laatste klim

Tijdens de vijfde beklimming wilde m'n hartslag niet meer omhoog naar 160 bpm en ook ging al snel mijn linkervoet weer enorme pijn te doen. Toen ik Patty zag vlak voor de tunnel schudde ik al nee, het ging niet meer, het was mooi geweest.

Samen met Oeds en Annemarie

Boven net na de finish, opgevangen door Patty zag ik ineens Oeds bij zijn familie staan, hij was ook net binnen van zijn vijfde. Ik zei dat ik ging stoppen, maar hij ging nog door. Al moest hij elke bocht een pauze nemen, hij ging de zesde halen, en dat deed hij.
Erik en Sjoerd ben ik tijdens het fietsen helaas niet tegen gekomen.
Ons Alpe d'HuZes avontuur is ten einde, alles bij elkaar was het een onvergetelijke ervaring.
Van te voren hadden we afgesproken dat we dit maar één keer zouden doen, maar of we ons zelf aan deze afspraak houden? Wie weet!
Rick heeft de afspraak al verbroken hij fietst dit jaar op 13 juli 2013 met het Hofstad Lyceum de eerste Scholieren Alpe d'Huzes en wij zijn super trots en gaan hem natuurlijk aanmoedigen!!

Posted with Blogsy

Oma's Verjaardag

Rond 10 uur vertrokken we vanmorgen richting Oosterhout omdat Oma vandaag haar 67^e verjaardag vierde.
Daar aangekomen waren er eerst de gebruikelijke begroetingen, felicitaties, gebak en een korte wandeling richting Arkendonk omdat daar een braderie was.
Tegen 3 uur vertrokken we naar Rotterdam voor een bezoek aan de Euromast en een tochtje met de Pannenkoekenboot.

En ja als je toch in de buurt bent... Dus hadden we ook de GPS gevuld met een traditional en een multi cache beiden in de buurt van de Euromast.
Nagenietend van de verschillende vergezichten vanaf de Euromast gingen we op zoek naar de cache Maas, met als hint 'achter Berend botje', hmm waar dat op slaat zal bij het nul punt wel duidelijker worden, en inderdaad vlakbij het nul punt was een vangrail waarop de tekst 'Berend botje ging uit varen ' herhaald geschreven was.
Omdat Patty druk doende was Opa uit te leggen wat dat nou inhoud dat 'dzjieokesjen', ging ieder van ons team, behalve Patty, achter de railing kijken.
Gelukkig was Mark zo slim om ook ergens anders te kijken. Zodoende vond hij de Nano.
Behalve de smakelijke pannenkoeken en de speeches van een erg groot gezelschap was ook, of misschien wel vooral, het uitzicht vanaf de Maas op de skyline van Rotterdam indrukwekkend.

Omdat het bij het verlaten van de boot net 7 uur was stelde ik voor om nog en multi te doen, die zou zo'n anderhalf uur wandelen door het park duren.
Iedereen stemde in, maar toen we bij het eerste waypoint kwamen vond Opa het toch allemaal wat teveel worden en haakte af.
Na het volgende waypoint berekend en gevonden te hebben haakte ook Angelique af, ze had niet de juiste schoenen aan, bovendien werd het al laat.
Met z'n zessen hebben we daarna de rest van de waypoints op basis van de vragen berekend en gevonden om tenslotte bij de uiteindelijke 'treasure spot' uit te komen.
Daar vonden en een grote houten beer. Daarin moet ie verborgen zitten, maar, misschien omdat het al aardig donker begon te worden, we vonden niks.
Ook hier dacht Mark, nu samen met Patty, buiten de gebaande paden. Een stukje verderop vonden ze de echte schat, waar ga ik hier niet verraden.

The Final Countdown

De laatste loodjes, het einde is in zicht, we zijn er bijna... Waar? In Haarlem, het eindstation van het Visserspad.
Omdat het toch nog wel een flink stuk is, geschat tussen de 13 en 14 kilometer, wilden we vroeg op weg, maar zoals zo vaak lukte dat niet echt.

Visserspad 8e etappe weergeven op een grotere kaart

Rond 12 uur parkeerden we de auto bij de ingang van de Amsterdamse Waterleiding duinen, kochten een kaartje en gingen op weg.
De Dakota had het eerste stuk geen fix, dus de route was niet precies duidelijk maar dankzij de kaart wisten we toch weer snel op het visserspad te komen en konden we de tocht weer oppikken.

Na een prachtige wandeling door het waterleiding gebied en later de Kennemer Duinen liepen we langs Kraantje Lek, een herberg waar we al vaker geweest zijjn. Vervolgens een mooi recht pad langs water Haarlem.

In het centrum nog even over en door de bekende Monopoly straten naar het station.
Bij het station hadden we nog een verrassing: een oorkonde voor het volbrengen van de 105 kilometer van het Visserspad.

Dat was het, het Visserspad zit er op. Op naar de volgende uitdaging!

Lago di Trasimeno

Fila, bouchon, trafic jam, stau, file, daar hebben we er onderweg flink veel van erg dichtbij gezien voordat we zaterdag na 12 uur rijden vanaf Durach in Passignano sul Trasimeno bij ons hotel arriveerden. Uiteraard was op het parkeerterrein geen plekje meer te vinden...
Gelukkig waren we nog wel op tijd voor het diner en dat hebben we ons lekker laten smaken.

Passignano

Onze thuisbasis voor deze vakantie was het plaatsje Passignano sul Trasimeno, een van de toeristische plaatsjes aan het Lago di Trasimeno.
Passignano heeft een tot ruïne vervallen kasteel wat uiteraard een bezoekje waard was, zelfs met 34°C. Na het kasteelbezoek, ontdekte we een rommelmarkt in het dorpje die uiteraard bezocht moest worden. Op de markt was een handwerkman, Maurizio, bezig was met het fabriceren van houten balpennen met behulp van een draaibank.
Terwijl we zijn werkzaamheden bewonderden probeerde een Nederlandse man de aandacht van de pennenmaker te trekken, hij was wel geïnteresseerd in een handgemaakte pen, hij koos één van de mooiste uit en melde terloops dat hij er toch wel €10 voor over had. Helaas voor hem vroeg Maurizio er €139 voor.

Bij het hotel gekomen zochten we eerst maar wat verkoeling in het zwembad.

Perugia

Teruglopend van het ontbijtbuffet zag ik in het voorbijgaan 'De indiaan' op de Italiaanse televisie, uiteraard nagesynchroniseerd. Grappig om te zien dat een Nederlandse film, waarin collega Arjen gefigureerd heeft, op de Italiaanse televisie wordt uitgezonden.

In het boekje van de ANWB 'Umbrië actief' staan een flink aantal wandelingen in Umbrië beschreven waarvan we 'Een verkenning van Perugia' als eerste uitkozen. Perugia is de hoofdstad van Umbrië, een universiteitsstad en een stadje met een rijke historie.
Bij het verlaten van het parkeerterrein, voerden roltrappen ons omhoog door ondergrondse straten naar het op een heuveltop gelegen historische centrum van Perugia. De ondergrondse straten waren vroeger onderdeel van de Rocca Paolina, het in 1860 gesloopte pauselijk citadel.
De wandeling voerden ons achtereenvolgens langs het Palazzo dei Priori, Fontana Maggiore, Cattedrale en diverse stadspoorten, sommige nog uit de Etruskische tijd, andere Romeins of middeleeuws.

Isola Maggiore

In het Lago di Trasimeno liggen drie eilanden, Isola Polvese, Isola Minore en Isola Maggiore. Wij wilden een bezoekje aan het Isola Maggiore brengen, maar niet nadat we in de haven van Tuoro sul Trasimeno nog een cache hadden gevonden.
Vanuit de haven bracht een boot ons in enkele minuten naar het Isola Maggiore. Nabij het haventje bevinden zich enkele tientallen huisjes en voornamelijk restaurants, en verder zijn op het Isola Maggiore enkele kerken, een kasteel en wat ruïnes te vinden.
Uiteraard wilden we het eiland rondlopen en doorkruisen, sommige paden liepen flink omhoog en van andere ontbrak na enkele honderden meters elk verder spoor, dus gewoon door de bush doorlopen tot we weer nij een pad kwamen.
Het terrein bij het kasteel was gesloten voor publiek dus het eiland rond wandelen zat er niet in, maar niet getreurd er was genoeg leuks te zien en natuurlijk bevind zich zelfs op dit eiland een cache en wel in een ruïne van een windmolen. Nadat we de ruïne enkele keren rond waren gelopen en ook van binnen flink hadden doorzocht zag Mark ineens iets waar hij niet goed bij kon, dus stak ik mij hand in het gat en jawel hoor gevonden!
Terug lopend naar het dorpje konden we de interne roep voor Lasagne niet weerstaan toen we één van de restaurantjes passeerden, dus lekker onder de parasols op een buiten terras genesteld hebben we van een heerlijke Lasagne vergezeld van een koele Rosé genoten voordat we de terugtocht aanvaarden.

Monte Cucco

Al sinds het boekje 'Umbrië actief' in ons bezit was wilde ik de wandeling naar de top van Monte Cucco ondernemen, nu was het zover, ook omdat halverwege een cache te vinden is.
De rit ernaar toe, vanaf ons hotel, liep langs verschillende oude plaatsjes in Umbrië, zoals Umbertide. Toen we in Umbertide een markt zagen zijn we gestopt om voor Rick nog een extra korte broek te kopen want hij bleek deze morgen een korte broeken probleem te hebben: in zijn tas zat er een van Tim, dus te klein, en een ander van mij, dus te groot.
Vervolgens doorrijden naar Sigillo, vandaar een verharde weg de Monte Cucco op tot dat de weg doodloopt, volgens de beschrijving konden we daar de auto parkeren.
Daar aangekomen echter ontwaarden we een pakeerverbods bord met daaronder aangegeven dat geparkeerde auto's zouden worden weggesleept. Hmmm, dat was een tegenvaller, daarnaast stond er ook een loeiharde wind en was het tamelijk fris (zelfs ik had het koud). We besloten daarop maar de klim af te blazen en gingen in plaats daarvan naar Assisi.

Assisi

De geboorte plaats van Franciscus van Assisi hebben Patty en ik al in 1997 op de racefiets bezocht tijdens een cycletours tocht door Toscane en Umbrië, toen konden we de basiliek niet bezoeken omdat er integraal een dienst door Paus Johannes Paulus II vanuit Rome werd opgedragen. Nu was de basiliek echter wel voor een bezoekje open.

Nadat we de Prius in een garage achter gelaten hadden en heel wat smalle trapsteegjes hadden beklommen en afgedaald, konden we de basiliek van binnen bewonderen. Ook de kids vonden het erg indrukwekkend.
Ondanks de deceptie vanmorgen op Monte Cucco hebben we toch nog flink kunnen klimmen en dalen door de nauwe trapsteegjes in Assisi.

Trasimeense heuvels

De zo op het oog niet zo zware rondwandeling door de Trasimeense heuvels, beschreven in 'Umbrië actief', bleek toch een stuk zwaarder dan verwacht, niet in de laatste plaats vanwege de temperatuur. Hoewel we vroeg op pad waren gegaan was het toch al flink warm vanmorgen.
Na een stuk langs wat maïs akkers gelopen te hebben boog het pad naar links af terwijl de beschrijving vertelde rechtdoor te lopen.
Na een kort stuk rechtdoor gegaan eindigde dit pad in een overwoekerd stuk weiland of zoiets. Dus maar terug naar het pad en dat maar naar links verder volgen. Dat leidde ons naar de vervallen Torre Fiume, een omweg van een kilometer flink klimmen waar we eigenlijk geen zin in hadden en dus ook niet de bedoeling was geweest, dus maar weer terug naar het overwoekerde pad.

De beschrijving nog eens goed lezend, de GPS raadplegend, bleek dat we toch echt door de bush moesten op zoek naar een rivierbedding om die over te steken. Flink wat doornstruiken en takken opzij duwend vonden we tenslotte inderdaad de rivierbedding, die behalve een plasje hier en daar gelukkig droogstond.

Dit alles zorgde ervoor dat we ongewild een flink stuk extra hadden gelopen gelukkig zonder klachten van het gezelschap maar wel met het dreigement om papa eens flink onder te duwen in het zwembad.

Castiglione del Lago

Na de enerverende tocht door de trasimeense heuvels besloten we voor te gaan zwemmen nog even een bezoekje aan Castiglione del Lago te brengen.
Castiglione del Lago een leuk middeleeuws plaatsje noemen doet het niet echt eer aan, het is veel groter dan alleen het oude centrum gesitueerd rond de citadel.
Toch hebben we 'enkel' het oude centrum bezocht. Lopend door de Via Vittorio Emanuelle bleven we even staan bij een wijn en delicatessen winkeltje waar we vervolgens bijna naar binnen werden getrokken door de eigenaresse. Ze schonk een bodem chianti in een tweetal glazen en sneed wat stukjes kaas op een bord. De wijn smaakte goed en ik wilde wel een fles meenemen maar vertelde dat we eerst het citadel wilden bezoeken.
Bij terugkomst liet ze ons eerst nog enkele andere smaken proeven, tenslotte gingen we weg met een fles Montefalco uit 2005 en een heerlijk stuk pittige Peccorino.

Voor de rest van het oude centrum en vooral ook de citadel was meer tijd nodig dan we hadden als we ook nog wilden zwemmen, dus besloten we om de volgende dag terug te komen.

Vanuit een museum dat de historie van Castiglione del Lago in vele schilderijen, foto's en filmpjes weergeeft, is de citadel bereikbaar via een honderd meter lange gang. De citadel bestaat uit een vijftal, soms deels ingestorte, torens verbonden door stevige muren. De torens bieden een zeer mooi uitzicht over het Lago di Trasimeno.

Ons hotel serveerde geen pizza tijdens het diner en omdat ook Castiglione del Lago leuke terrasjes heeft hebben we aldaar op onder een parasol een pizza als lunch genuttigd.

Wat is de wereld toch klein

De terugreis verliep tot Durach zonder noemenswaardige vertraging. Ook bij het Lago di Garda konden we zonder noemenswaardige vertraging door rijden. In Patty's herinnering kon je de brug van de brennerbahn bekijken, dus zijn we even gestopt op een parkeerplaats om het te bekijken.

Foto van Huib Cozijn

Waarschijnlijk waren we op de verkeerde plek want het zicht op de brug was niet echt denderend, wel kwamen Sydney, klasgenoot van Rick, daar in het restaurant tegen, ook op de terugweg van vakantie.

Maaslandkering

Ik heb het me altijd voorgenomen en al jaren hou ik me er niet aan: op je verjaardag neem je vrij!

Vandaag dus wel, kinderen op school dus was er nu tijd om samen weer eens te fietsen.
Het is ongeveer 10 jaar geleden dat Patty en ik samen een tochtje op de racefiets hebben gemaakt, maar vandaag was het weer zover! Ik had al een route uitgezocht en op de GPS gezet. Rond negen uur heb ik de Jan Jansen's van de haken getild, de banden gevuld met wind en de bidons gevuld met l'eau plat.

Eerst naar het De Savornin Lohmanpad voor een kort klimmetje en vervolgens via Kijkduin door de duinen naar Hoek van Holland, met een straf windje tegen, dus met een rustig tempo.

Bij de Hoek was het even zoeken want ik had, denk ik, de route met met de verkeerde setting op de Garmin Dakota gezet, de waypoints werden met een directe lijn verbonden in plaats van rekening te houden met wegen en straten. Maar een beetje uitzoomen en de kaart onthulde waar we naar toe moesten.

Bij de Maaslandkering wilde ik naar het uitzichtpunt klimmen, maar Pat wilde niet mee, want 'dat is een voetpad', wat het niet is. Latere bleek dat ze gewoon honger had en energie wilde sparen. Dus ben ik alleen de 'berg' opgeklommen.
Later bij een benzinepomp nog twee marsen gekocht, die deden wonderen, hoewel ik ze bijna niet meekreeg. Tsja dat krijg je als je de houdster in de maling neemt door pomp 7 af te willen rekenen terwijl er maar 6 zijn.
Verder liep de route via de Staalduinse bossen en Naaldwijk naar Kwintsheul. Vandaar door Madestein naar huis.

Na zo'n 50 kilometer en 2½ uur later waren we weer thuis.

Heerlijk, wat heb ik dit gemist!

Visserspad 7e etappe

Vandaag voerde de 7^e etappe ons van De Zilk naar het Uitspanning De Oase bij Vogelenzang dwars door de Amsterdamse Waterleiding Duinen.
Het was lekker warm en droog weer met een flinke noord-wester.

De Amsterdams Waterleiding Duinen is een beschermd natuurgebied met uitzonderlijk mooie vlakten, die me deden denken aan de prairies zoals te zien in oude wild-west films, ik miste alleen de Rocky Mountains in de verte. Omdat we vrij laat waren vertrokken, hielden we al snel maar kort stil voor de lunch. Ineens een vrolijke kreet van Tim, hij had een flinke rups (Rupsje nooit genoeg) op het pad ontdekt, en natuurlijk moest daar een foto van worden gemaakt. Een stuk verder ontwaarde Mark ineens een Libelle, die fotograferen werd wat lastig omdat de autofocus niet kon scherp stellen op zo'n beweeglijk spionage vliegtuigje.

Nog een stukje verder zagen we een aantal vlinders, een mooi exemplaar ging rustig voor Patty op een boomstam zitten poseren.

Maar toen was het gedaan met dat kleine grut, want daarna ontdekte Rick een damhert, Patty een hele kudde en Mark zag er één op vijf meter afstand tussen de bomen.

Vanaf dat moment werden het steeds meer tot een hele kudde die langs het pad een stuk met ons mee liep.

Ruim 10 kilometer na het verlaten van De Zilk belanden we bij Uitspanning De Oase. Moe maar voldaan gingen we naar de bushalte voor de thuis reis.

Nog één etappe van Uitspanning De Oase naar Haarlem en dan hebben we het Visserspad helemaal gelopen.

Visserspad 7e etappe weergeven op een grotere kaart

De Eerste Geocache

Je hebt een GPS en gebruikt 'm om de route te plannen en te tracken tijdens wandel en fiets tochten, maar je kan er ook speurtochten mee doen, ook wel geocaching genaamd.
Omdat we geen plannen hadden gemaakt voor hemelvaartsdag leek het me een leuk plan om eens op cache hunt te gaan.
De website http://www.geocaching.com geeft toegang tot heel veel caches. Dus ging ik daar zoeken naar een cache in de buurt en vond er één bij Kijkduin.

Omdat Patty en ik de locatie al direct herkenden, besloten we de jongens de route te laten bepalen met behulp van de GPS. Dus de fiets gepakt en op weg.
Na een korte omweg via Madestein en Ockenburg arriveerden we bij de puinbal. Toen was het zoeken geblazen. Het betrof een microcache, dan moet je denken een een kokertje ter grootte van een filmrolletje (daar werden de voorlopers van SD foto kaartjes in verkocht).
Na de bal een aantal keer rond gelopen te hebben vond ik 'm in één van de vele gaten.

Uiteraard hebben we de log getekend en de cache weer terug geplaatst.